„Доколку сакаме децата да ни процветаат“, вели
професорот Дејвид Собел, „мора да им дадеме време да се
поврзат со природата и да ја засакаат Земјата, пред да
побараме од нив да ја спасат“.
Како што етноботаничарите се посветени на тропските шуми во потрага по
нови растенија за медицинска употреба, едукаторите по екологија, родителите
и наставниците се посветени на второ и третоодделенците да им пренесат
знаење за дождовните шуми. Од Брателборо, Вермонт, до Беркли,
Калифорнија, децата учат за тапирите, дрволазните жаби и биодиверзитетот.
Ја слушаат приказната за убиството на активистот Чико Мендес и гледаат
видеа за маките на домородните шумски луѓе раселени поради сеча и
истражувања на нафта. Учат дека помеѓу крајот на малиот одмор и почетокот
на големиот ќе бидат исечени повеќе од 10.000 хектари дождовни шуми,
отворајќи го патот за „хамбургерестите“ говеда за брза храна.
Мотивот за сето ова е чесен и правичен, но тоа што се појавува е чуден вид
шизофренија. Децата се отсечени од надворешниот свет и поврзани со
загрозените животни и екосистеми во светот преку електронски медиуми.
Што всушност се случува кога светските еколошки проблеми ги ставаме на
плеќите на осум и деветгодишни деца кои веќе имаат доволно грижи и се без
доволен и вистински контакт со природата?
Суштината на прашањето е развојната соодветност на наставните програми за
животната средина. Еден од проблемите што го имаме во училиштата е
предвремената апстракција – предаваме премногу апстрактно, прерано.
Наставниците по математика неодамна сфатија дека предвремената
апстракција е една од најголемите причини за математичката анксиозност
(матефобија) кај децата од пониските одделенија. Многу од децата губеа
интерес за математика, не можејќи да ги поврзат знаците и симболите на
хартија, со вистинскиот свет.
Наставата по математика е повторно зајакната во последните две децении
преку употреба на конкретни материјали (како што се нумерички стапчиња,
модели на цело-дропки и коцки Унификс) и темелење на наставата по
математика на работи и проблеми од секојдневниот живот. Резултатот беше
пресвртна точка за феноменот матефобија.
Можеби е заменет со екофобија – страв од еколошки проблеми и природниот
свет. Страв од излевање нафта, уништување дождовни шуми, ловење китови,
кисели дождови, озонската дупка и Лајмската болест. Страв од самото
бидување надвор. Ако прерано бараме од децата да се справат со проблеми
поголеми од нивното разбирање и контрола, тогаш мислам дека ги
ускратуваме од можните извори на нивната сила.
Како одговор на физичкото и сексуалното вознемирување, децата учат
техники на дистанцирање, начини како да ја отсечат болката од себе. Страв ми
е дека нашата еколошки коректна наставна програма на крајот ќе ги
дистанцира децата од природниот свет, наместо да ги поврзе со истиот.
Природниот свет се уништува и тие едноставно не сакаат да треба да се
справуваат со тоа.
Предлагам здрав начин на воспитување ученици кои ќе се еколошки освестени
и оснажени. Можеме да ја излечиме малаксаноста на екофобијата со
екофилија – поддржувајќи ја биолошката склоност на децата да се поврзуваат
со природниот свет.
Прочитајте повеќе на линкот подолу.